«قولُ الرجُل لِلمرأة انّى اُحبُّک لا یذهَبُ من قَلبِها أبدا؛ سخن مرد به زن که «تو را دوست دارم» هرگز از دل زن بیرون نمى‏رود.»

(اصول کافى، ج6، ص6؛ وسایل‏الشیعه، ج21، ص367)

نیاز به داشتن هم‏صحبت و عشق و علاقه میان هر دو جنس زن و مرد ( همسران ) خصوصیتى اساسى مى‏باشد و زندگى واقعى یعنى رابطه‏اى سرشار از مهر و محبت میان زن و شوهر که به یکدیگر اعتماد و علاقه دارند. زن و شوهرى که با شور و شوق به تداوم زندگى مشترک‏شان فکر مى‏کنند و با همدیگر یکرنگ و صادق‏اند. اما یکى از مواردى که موجب آسیب‏هاى جدى به ارتباط زن و شوهر مى‏شود ، این است که زن یا مرد و یا هر دو طرف احساس نمایند همسرشان نسبت به وى بى‏توجه شده و یا علاقه‏اش کم شده است.مرد یا زنى که یک چنین تصورى را دارد احساس بى‏ارزشى و پوچى خواهد کرد و حتى ممکن است احساس امنیت خود را نسبت به زندگى مشترک از دست بدهد.

زندگى واقعى یعنى رابطه‏اى سرشار از مهر و محبت میان زن و شوهر که به یکدیگر اعتماد و علاقه دارند.

بسیارى از افرادى که به همسر خود بى‏توجهى نشان مى‏دهند دلیل رفتارهایشان را گرفتارى‏هاى روزمره مى‏دانند در حالى که ایجاد ارتباط رضایت‏بخش با همسر موجب خواهد شد که زن یا مرد در مقابله با مشکلات قدرت و توان بیشترى داشته باشند.